یک شغلِ شریف ساده

   امروز بعد از مدت ها، یک جفت کفش مشکی که درزِ چند سانتی کنار لنگه سمت چپش داشت رو بردم پیش کفاش خیابان شهید درویشی(ره) محمودآباد. سید بود. گفته شده بود مشهدیه. ولی خودش گفت مالِ افغانستانم و شهرِ مزار شریف. شاید ۴۰ سال باشه که اومده ایران. عکس پدرش که مرحوم شوده بود را بالای سرش نصب کرده بود. پیرمردی در لباس دینی و ریش سفید و شالِ سیاه. 

خوب حرف ها و درد دل ها را زد و شنید و آخرِ کار که گفتم چند مزدِِ دست، گفت ۲ تومن !!. کارت کشیدم و یک عکس یادگاری گرفتم و اومدم دنبالِ پیک نیک که داده بودم شیرش رو عوض کنند و پر کنند که پیک نیک با همه تعویص و تعمیر و گاز توش، جمعا شد ۲۲ هزار تومان. 

لنت ترمز

    ماشین ما درست و حسابی ترمز نمی گرفت. چند جا پرسیدم گفتند یه آقاییه بنام آقای محیطی، نرسیده به فلکه ی شفق بین میبد و اردکان. خیلی کارش درسته، البته این چیزی از ارزش دیگران کم نمی کنه. یک مغازه ی ساده بی پیرایه و با سقف ضربی. 

35 ساله تو این کاره. حدود 40 سال پیش که 15 سالش بوده اومد تو کار مکانیکی. اون روزا تو میبد و اردکان، به اندازه ی یک کوچه حالا ناشین سواری نبوده. از یزد یک نفر میوند اردکان مکانیکی و ما شاگردش بودیم. اون بنده خدا صرفش نکرد و دیگه نیومد، من و برادر که آهنگر بود کار می کردیم. اون زمونا جاده خاکی بود و لازار 2تا کار رونق فراوانی داشت: یکی پنچرگیری ویکی هم تعمیر فنر شکسته ماشین.

   مردم هم میرفتن اصفهان و یزدبرای تعمیرلنت وترمز وبوسترو اونا هم به این راحتی ها کسی یاد نمیدادن.